Bhagavad Gita: Chapter 6, Verse 4

யதா³ ஹி னேன்த்³ரியார்தே²ஷு ந க¹ர்மஸ்வனுஷஜ்ஜதே¹ |

ஸர்வஸங்க¹ல்ப¹ஸன்ன்யாஸீ யோகா³ரூட⁴ஸ்த¹தோ³ச்¹யதே¹||4||

யதா--—எப்பொழுது; ஹி--—நிச்சயமாக; ந--—இல்லை; இந்த்ரிய-அர்த்தேஷு--—உணர்வுப் பொருள்களிலும்;; ந—இல்லை கர்மஸு--—செயல்களிலும்;--—பற்றுடன் ஸர்வ-ஸங்கல்ப—--செயல்களின் பலன்களுக்கான ஆசைகளை; ஸன்ன்யாஸீ—துறப்பவர்; யோக-ஆரூடஹ---யோகா அறிவியலில் உயர்ந்தவர்; ததா--—அப்பொழுது; உச்யதே---என்று கூறப்படுகிறது; (ந—அனுஷஜ்ஜதே—பற்றில்லாமை);

Translation

BG 6.4: ஒருவர் புலன்களிடமோ அல்லது செயல்களிடமோ பற்று இல்லாதபோது, அத்தகைய நபர் யோக அறிவியலில் உயர்ந்தவர் என்றும், செயல்களின் பலனுக்கான ஆசைகளைத் துறந்தவர் என்றும் கூறப்படுகிறது.

Commentary

யோகத்தில் மனம் இறைவனுடன் இணைந்ததால், அது இயற்கையாகவே உலகத்திலிருந்து பிரிந்து விடுகிறது. எனவே, ஒருவரின் மனநிலையை மதிப்பிடுவதற்கான எளிதான அளவுகோல், அது அனைத்து பொருள் ஆசைகளிலிருந்தும் விடுபட்டதா என்பதைச் சரிபார்க்க வேண்டும். புலன்களுக்கு ஆசைப்படாமலோ அல்லது அவற்றை அடைவதற்காக எந்த ஒரு செயலையும் செய்ய விரும்பாமலோ இருக்கும் போது, ஒரு நபர் உலகத்திலிருந்து பிரிக்கப்பட்டவராகக் கருதப்படுவார். அத்தகைய நபர் சிற்றின்பத்தை அனுபவிப்பதற்கான சூழ்நிலைகளை உருவாக்குவதற்கான வாய்ப்புகளைத் தேடுவதை நிறுத்துகிறார், இறுதியில் புலன்களை அனுபவிக்கும் எண்ணங்களில் இருந்து விடுபடுகிறார், மேலும் முந்தைய இன்பங்களின் நினைவுகளையும் கலைக்கிறார்.

புலன்களின் தூண்டுதலின் பேரில் மனம் இப்போது சுய-மைய நடவடிக்கைகளில் விரைவதில்லை. மனதின் மீது இந்த அளவு தேர்ச்சியை நாம் அடையும்போது, நாம் யோகத்தில் உயர்ந்தவர்களாகக் கருதப்படுவோம்.